“De zoektocht naar het lot van de Nieuw-Zeelandse soldaten die tijdens WO I vochten in Flanders Fields werd ook mijn persoonlijke zoektocht,” zei Kate Mc Coll tijdens de PEN-ontmoeting in boekhandel De Groene Waterman. Suzanne Binnemans praatte daar met haar en met Willem Persoon over het grensoverschrijdend literair-grafisch project “Our Soldiers”. Geboeid en ook verrast luisterden de talrijke belangstellenden naar deze weinig gekende bladzijde uit de geschiedenis.
De grootvader van Kate McColl was één de 100.000 Nieuw-Zeelandse vrijwilligers. Gewond keerde hij terug uit Passendaele, maar zoals zoveel van zijn lotgenoten had hij over zijn ervaringen nooit iets verteld. “Naarmate dit project groeide, groeide echter ook het geheugen van mijn moeder,” aldus Kate McColl. “Er kwamen boekjes te voorschijn van mijn grootvader, geborduurde postkaarten, brieven…”
Een bezoek aan de Westhoek hoorde vanzelfsprekend bij haar verblijf in de PEN-Schrijversflat dat haar de inspiratie moet opleveren voor een in 2010 te verschijnen Engels-Nederlandse dichtbundel. “Ik was zeer geroerd door de zorg die hier wordt besteed aan de soldatengraven. Het is een mooi geschenk, in ruil voor wat wij jullie hebben gegeven. Verhoudingsgewijs heeft Nieuw-Zeeland immers het grootste percentage soldaten verloren. Onze jonge mannen, onze beste mannen. In elke straat woonde er wel iemand die niet is teruggekeerd. Tot in het kleinste dorp is het weinige geld dat er na de oorlog overbleef, geofferd aan herdenkingsmonumenten. Graven hadden wij niet, lichamen waren niet teruggekeerd. Wij moesten toch ergens terecht met onze rouw.”
(Een uitgebreide neerslag van het interview van Suzanne Binnemans met Kate McColl en Willem Persoon leest u in de eerstvolgende editie van de PEN Tijdingen, die u kan raadplegen via onze website)
De grootvader van Kate McColl was één de 100.000 Nieuw-Zeelandse vrijwilligers. Gewond keerde hij terug uit Passendaele, maar zoals zoveel van zijn lotgenoten had hij over zijn ervaringen nooit iets verteld. “Naarmate dit project groeide, groeide echter ook het geheugen van mijn moeder,” aldus Kate McColl. “Er kwamen boekjes te voorschijn van mijn grootvader, geborduurde postkaarten, brieven…”
Een bezoek aan de Westhoek hoorde vanzelfsprekend bij haar verblijf in de PEN-Schrijversflat dat haar de inspiratie moet opleveren voor een in 2010 te verschijnen Engels-Nederlandse dichtbundel. “Ik was zeer geroerd door de zorg die hier wordt besteed aan de soldatengraven. Het is een mooi geschenk, in ruil voor wat wij jullie hebben gegeven. Verhoudingsgewijs heeft Nieuw-Zeeland immers het grootste percentage soldaten verloren. Onze jonge mannen, onze beste mannen. In elke straat woonde er wel iemand die niet is teruggekeerd. Tot in het kleinste dorp is het weinige geld dat er na de oorlog overbleef, geofferd aan herdenkingsmonumenten. Graven hadden wij niet, lichamen waren niet teruggekeerd. Wij moesten toch ergens terecht met onze rouw.”
(Een uitgebreide neerslag van het interview van Suzanne Binnemans met Kate McColl en Willem Persoon leest u in de eerstvolgende editie van de PEN Tijdingen, die u kan raadplegen via onze website)
No comments:
Post a Comment